Çocukken oynadığı evcilikleri hatırlayan var mı?
Micheal Ende’nin Momo’sunu yılların ardından bir kez daha okurken Momo ve arkadaşlarının oynadığı aslında bir çeşit sembolik oyun olan korsancılık oyunu, beni kitabı yıllar önce okuduğum zamanki düşüncelerimden çok daha farklı bir yere sürüklediğini fark ettim.
Momo ve arkadaşları bir oyun oynuyorlar. Kocaman bir gemide, herkesin bir rolü var. Bir kaptanları var ve sonra başlarına felaketler geliyor. Denizin altındaki devasa canavar, Momo ve arkadaşlarına saldırıyor. Sonra hep beraber bu devasa canavarı yeniyorlar gibi bir şeyler işte. Ve tüm çocuklar oyunda ve yıkık bir antik tiyatronun taşları, bazı sopalar ve belki dal parçaları da oyunun bir parçası. Hepsi hikayeye sadık, hepsinin hikayede rolü var, herkes çok eğleniyor.
Peki tüm bu çocuklar nasıl aynı hayali görüyor olabilir?
Açıkcası bu bana biraz ilginç geliyor ve düşündürüyor. Bu kitabı ilk okuduğumda belli ki bu oyunu oynayan çocuklar bana bu kadar tuhaf gelmemişti, belki sebebi çocukluk dönemlerimin üzerinden çok geçmemiş olması ve çocukken arkadaşlarımla kurduğum evcilik oyunlarını o zamanlar henüz unutmamış olmam olabilir. Şimdi yetişkin bir birey olarak da hem şaşırıyor hem de düşünüyorum. Nasıl oluyor da tüm çocuklar oyunlarında aynı hayali görmeyi başarıyorlar? Üstelik biz koca koca insanlar olarak aynı şeyleri konuşup bambaşka şeyler anlıyorken. İlginç değil mi?
Uzun uzun düşündüm. Kendi çocukluk oyunlarımı ve çalışma hayatım boyunca izlediğim çocukların oyunlarını tekrar tekrar kafamda canlandırdım. Bence çocuklar birebir aynı hayali görüyorlar mı bunu hiçbir zaman bilemeyiz ama bence bunu bir kenara bırakıp sadece oyun arkadaşıyla keyif almaya çalışıyorlar. En azından biri sıkılana kadar veya mızıkçılık yapana kadar.
Mesela Kaptan Gibi’yi bıyıklı hayal etmişti ama arkadaşı onu bıyıksız mı hayal etti. Kaptan Gibi’nin bıyıkları yaz tufanının yangınında yanmış olabilirdi. Gördüm ve hatırladım ki oyun oynamak isteyen bir çocuk, arkadaşıyla hayal etmenin, kurdukları sadece ve sadece onlara ait o hayali dünyaya onun da bir tuğla eklemesini sorun etmiyordu. Üstelik bazen birbirileri için sorunlar yaratıyor, birbirleriyle savaşıyor bazen de omuz omuza verip ortak yarattıkları sorunda bir takım oluyorlardı. Oyun böyle bir şeydi. Kontrollü olduğu kadar kontrolsüz. Kontrolsüzlüğün de keyifli olduğu bir şey gibiydi yani. Biraz hatırlamaya zorlarsan kendini, oyunun en zevkli anlarının hep arkadaşının pat diye ortaya attığı sorunları çözerken olduğunu hatırlarsın. Zaten tam olarak bu yüzden tek başına değil, bir arkadaşla oynamak istiyorduk.
Ve hala istiyoruz.
Ve biliyorum ki bir çocuk yetişkin olsa da oyun oynamayı bırakmıyor.
Ama her şey gerçeklik derisinin altında gizlenmiş ve daha karmaşık. Ve yılların oyun deneyimini sırtlanmışız. Bir gün oyundan mı atıldık, sırtımızdaki çuvala atmışız. Birileri oyunda konuşmamıza hiç müsaade mi etmemiş, çuvala. Birileri oyunu sürekli bozmuş mu, hop, çuval.
Arkadaşımızın ortaya attığı sorunlara biraz tahammülsüzleşmiş olabiliriz. Eşimizle aynı hayali göremiyor olabiliriz veya onun ortaya attığı aslında hiç hayal etmediğimiz oyunlara sinirleniyor olabiliriz. Ama bence eğer sıkıntıdan ölmek istemiyorsak birileri ile aynı hayali görmeli ve aslında kontrolümüzün dışında olan şeylerin oyunun en zevkli kısımlarına dönüşebileceğini hatırlamalıyız.
Kulağa çok basit gibi geliyor değil mi?
Aslında hiç basit değil. Ama belki sadece bebek bir adım bile iyi gelir. Mesela güne eklediğin minik bir zevkli şeyden utanmayıp, suçluluk duymadan sadece sana zevk verdiği için orada kalması gibi. Her şeyin de gözle görülür bir faydası olması gerekmiyor. Yani bunları düşünmek bana iyi geliyor, seni bilemem. Hani kalori saymadan pasta yemeli, utanmadan birileriyle flört etmeli, canın istemedi diye telefonu açmamalı ve belki de bazen saatlerce tavan izlemeli, bazen saatlerce instagram reelste dolanmalı minik günler kulağa güzel geliyor. Zaten görünen o ki bazı kuralları da biz koyuyoruz gibi sanki.
✨No offence✨ Gözle görülür faydalar da önemlidir tabi. Bir de Momo'yu okuyun. Tavsiyemdir.
Comments